به چه مشغول کنم

به چه مشغول کنم دیده و دل را؟ که مدام          دل ترا می‌طلبد، دیده ترا می‌جوید

صائب تبریزی                

نه غبار است

نه غبار است که از دامن صحرا برخاست          که زمین هم به تماشای تو از جا برخاست

مؤمن         

شب اسطوره

دور از همه مردم شده ام در خودم امشب      پیدا شده ام ٬ گم شده ام در خودم امشب 

لبریز ز سرمستی و سر ریز ز هستی               دریای تلاطم شده ام در خودم امشب

فوت و فن عشق

پیش بیا پیش بیا پیش تر                            تا که بگویم غم دل بیشتر 
دوست ترت دارم از هرچه دوست      ای تو به من از خود من خویشتر

من از تو هیچ نخواهم

من از تو هیچ نخواهم جز آنچه به پسندی         که دل پسند توای دوست دلبخواه من است

تلخ و شیرین جهان

تلخ و شیرین جهان چیزی بجز یک خواب نیست   مرگ پایان می دهد یک روز این کابوس را

    گرچه میدانم نمی‌آید،ولی هردم از شوق    سوی درمی‌آیم و هرسو،نگاهی میکنم

ای که پنجاه رفت

ای که پنجاه رفت و تو هنوز در خوابی      مگر این پنج روز آخر دریابی
  خواب شیرین بامداد رحیل                           باز دارد پیاده را ز سبیل 

آرمانی ۲

پرنده 

نشسته روی دیوار 

گرفته یک قفس به منقار

قصه ی کهنه

    قصه ی کهنه دروغ بود،من و ماه بچگی کردیم     که به جای قصه خوندن،قصه رو زندگی کردیم  

ساقی و مطرب و نی

ساقی و مطرب و نی جمله مهیاست ولی    عیش بی یار مهیا نشود ، یار کجاست

درهوای چهرة

درهوای چهرة غمدیدگان پیدا چو اشکم                 در درون سینة دلخستگان پنهان چو دردم

جلالی همایی         
   

دریا

دریا چه دل پاک و نجیبی دارد           چندیست که حالت عجیبی دارد

 این موج که سر به سخره ها می کوبد     با من چه شباهت غریبی دارد 

یاری اندر کس نمی بینم

یاری اندر کس نمی بینم ،یاران را چه شد؟     دوستی کی آخر آمد؟دوستداران را چه شد؟ 

آن علم که در مدرسه

آن علم که در مدرسه آموخته بودیم    در میکده از ما نخریدند به جامی

آتش آن نیست

آتش آن نیست که از شعله او خندد شمع     آتش آن است که بر خرمن پروانه زدند