چه امید بندم

چه امید بندم در این زندگانی     که در نا امیدی سر آمد جوانی
سرآمد جوانی و ما را نیامد           پیام وفایی از این زندگانی

نا امیدانه زدم

نا امیدانه زدم تکیه بر دیوار ز حسرت    نا امیدی نکشیدی که بدانی چه کشیدم

گویند که خدا

گویند که خدا همیشه با ماست    ای غم نکند خدا تو باشی

چو کس با زبان دلم

چو کس با زبان دلم آشنا نیست     چه بهتر که از شکوه خاموش باشم
چو یاری مرا نیست همدرد ، بهتر         که از یاد یاران فراموش باشم

پ.ن : سکوت غوغا می کند

من ملک بودم

من ملک بودم و فردوس برین جایم بود      آدم آورد در این دیر خراب آبادم

دل به دست غیر دادن

دل به دست غیر دادن راستی دیوانگیست    من پشیمانم ولی خود کرده را تدبیر نیست

خانه دل را به هر معمار دادم من نشان         گفت این ویرانه دیگر قابل تعمییر نیست

در دلم بود

در دلم بود که بدهکار نباشم به کسی     وای از دست محبت که بدهکارم کرد

من گندم بهشت

من گندم بهشت به یک جو نمی خرم    سیمرغ من به دانه سرآورد فرو کجا؟

www.gilar.blogsky.com

راندی زبرت مرا

راندی زبرت مرا و خوارم کردی     از درگه خویش برکنارم کردی

چون برگ گلی که در کف باد افتاد     بازیچه دست روزگارم کردی

ور عاقبت این چش

ور عاقبت این چشم من محروم خواهد ماندن 

تا کور گردد آن بصر کو نیست لایق دوست را

محبت را به دل دادن

محبت را به دل دادن صفای سینه می خواهد

 به یاد دوست بودن دل بی کینه می خواهد

چو محرم شدی

چو محرم شدی غافل از خود مباش    که محرم به یک نقطه مجرم شود

آنکه چشمان تو را

آنکه چشمان تو را این همه زیبا می کرد    کاش از روز اول فکر دل ما میکرد

یا نمی داد به تو این همه زیبایی را        یا مرا در غم عشق تو شکیبا میکرد

نا امیدانه

نا امیدانه زدم تکیه بر دیوار ز حسرت    نا امیدی نکشیدی که بدانی چه کشیدم

دارم دلی که دارد

دارم دلی که دارد , هر ذره اش هوایی    چون خرقه گدایان , هر وصله اش ز جایی