عشق آمد

عشق آمد و شد چونم اندر رگ و پوست            تا کرد مرا تهی و پر کرد ز دوست

اجزای وجودم همگی دوست گرفت       نامی است ز من بر من و باقی همه اوست

عبدالله انصاری              

در عشق تو گه مست

در عشق تو گه مست و گهی پست شوم    وز یاد تو گه نیست و گهی هست شوم

در ژستی و مستی ار نگیری دستم                  یکبارگی ای نگار از دست شوم

اندر ره حق

اندر ره حق تصرف آغاز مکن     چشم بد خود به عیب کس باز مکن

سر دل هر بنده خدا می داند          خود را تو در این میانه انباز مکن

الهی گل های بهشت

الهی گل های بهشت در پای عارفان خار است،جوینده ی تو را با بهشت چه کار است؟

عیب است

عیب است بزرگ برکشیدن خود را     وز جمله خلق برگزیدن خود را

از مردمک دیده بباید آموخت         دیدن همه کس را و ندیدن خود را