گلی که خود بدادم پیچ و تابش به اشک دیدگانم دادم آبش
دراین گلشن خدایا کی روا بود گل از ما، دیگری گیرد گلابش
بابا طاهر
به صحرا بنگرم صحرا تو بینم به دریا بنگرم دریا تو بینم
به هرجا بنگرم کوه و در و دشت نشان از قامت رعنا تو بینم
به گورستان گذر کردم صباحی شنیدم ناله وافغان و آهی
شنیدم کله ای با خاک می گفت که این دنیا نمی ارزد به کاهی
به دل نقش خیالت در شب تار خیال و خط و خالت در شب تار
مژه کردم به گرد دیده پرچین که تا وینم جمالت در شب تار
مکن کاری که بر پا سنگت آیو جهان با این فراخی تنگت آیو
چو فردا نامه خوانان نامه خوانند تو را از نامه خواندن ننگت آیو
محبت آتشی در جانم افروخت که تا دامان محشر بایدم سوخت
عجب پیراهنی بهرم بریدی که خیلط اجل می بایدش دوخت
اگر یار مرا دیدی به خلوت بگو ای بی وفا ای بی مروت
گریبانم ز دستت چاک چاکه نخواهم دوخت تا روز قیامت