ما از آن پاک دلانیم

ما از آن پاک دلانیم که زکس کینه نداریم    یک شهر پر از دشمن و یک دوست نداریم

گرچه افکندی ز چشم

گرچه افکندی ز چشم خویش، آسانم چو اشک    یک شب ای آرام جان بنشین به دامانم چو اشک

عزم آن دارم

عزم آن دارم که امشب نیم مست     پای کوبان، کوزه دَردی به دست

سر به بازار قلندر در نهم       پس به یک ساعت ببازم هر چه هست

ناله را هرچند می خواهم

ناله را هرچند می خواهم که پنهان برکشم    سینه می گوید که من تنگ آمدم فریاد کن

عیب از پس صد پرده

عیب از پس صد پرده کند خویش نمایی    بی پرده شو ای شیخ،  که رسوا نکنندت

گفته بودم تو بیایی

گفته بودم تو بیایی غم دل با تو بگویم     چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی

یاد آن گلشن

یاد آن گلشن که گل هرچند می چیدم از آن    وقتِ بیرون آمدن، حسرت به دامن داشتم

فضلی چربادقانی

دوستی با مردم دانا

دوستی با مردم دانا چو زرین کاسه ای است   نشکند ور بشکند، باید نگاهش داشتن

حکایتها که بعد ازمن

حکایتها که بعد ازمن تو خواهی گفت با خاکم    کنون تا زنده ام بینی، بگو با جان غمناکم

خسته شد بال و پرم

خسته شد بال و پرم بَس که در بیابان ها پریدم    کاش من هم آشیانی داشتم بر شاخساری

گر به بالینم نیامد

گر به بالینم نیامد بر مزار آمد مرا    جانسپاری در رهش آخر به کار آمد مرا

چنان ناسازگاری عام شد

چنان ناسازگاری عام شد در روزگارِ ما    که طفل از شیرِ مادر، استخوان اندر گلو دارد

اگر در خواب میدیدم

اگر در خواب میدیدم غم روز جدایی را    به دل هرگز نمی کردم خیال آشنایی را

بر لبم کس خنده ای

بر لبم کس خنده ای هرگز مدید الا مگر   در میان گریه بر احوال خود خندیده ام

سر فدای دوست کردن

سر فدای دوست کردن نزد ما دشوار نیست    گرچه این نا قابلی ها قابل گفتار نیست