به‌جهان خرم از آنم

به‌جهان خرم از آنم، که جهان خرم از اوست         عاشقم بر همه عالم، که همه عالم از اوست
به غنیمت شمر ای دوست، دم عیسی صبح            تا دل مرده مگر زنده کنی، کاین دم از اوست
نه فلک راست مسلم، نه ملک را حاصل                        آنچه در سرّ سویدای بنی‌آدم از اوست
به حلاوت بخورم زهر، که شاهد ساقیست              به ارادت ببرم زخم، که درمان هم از اوست
زخم خونینم اگر به نشود، به باشد                  خنک آن زخم، که هر لحظه مرا مرهم از اوست
غم و شادی بر عارف چه تفاوت دارد؟                  ساقیا، باده بده شادی آن، کاین غم از اوست
پادشاهی و گدایی، بر ما یکسان است             چو بر این در، همه را پشت عبادت خم از اوست
سعدیا، گر بکَند سیل فنا خانهٔ عمر                          دل قوی دار، که بنیاد بقا محکم از اوست

سعدی

عمر ما

عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست

من که یک امروز مهمان توام فردا چرا؟

شهریار

یک چند به کودکی

یک چند به کودکی باستاد شدیم           یک چند به استادی خود شاد شدیم

پایان سخن شنو که ما را چه رسید         از خاک در آمدیم و بر باد شدیم

سینه پر حسرتی

سینه پر حسرتی دارم که از اندوه او

تا به نزدیک لب آرم خنده را شیون شود

نظیری نیشابوری

وز گفتگوی

وز گفتگوی خلق مخور غم که گاهگاه

ابر سیه به چهره ی مهتاب می دود

سیمین بهبهانی

با خط کودکانه

با خط کودکانه ی تقدیر تیره شد

روحی که بود ساده تر از لوح ساده ای

بختیاری

دوش میان ما و تو

دوش میان ما و تو رفت اگر حکایتی

ما خجلیم و باز تو شکوه ی دوش می کنی

سروش اصفهانی

من نخل شدم

من نخل شدم قرار شد خم نشوم
جز با تو و خندهات همدم نشوم

یک سیب دگر بچین و حوایی کن

نامردم اگر دوباره آدم نشوم!

امید وصل تو نگذاشت

امید وصل تو نگذاشت تا دهم جان را

و گرنه روز فراق تو، مردن آسان بود

دیدمت

دیدمت وه چه تماشائی و زیبا شده ای

ماه من آفت دل فتنه جانها شده ای