هرگز ز دماغ بنده بوی تو نرفت وز دیدۀ من خیال روی تو نرفت
در ارزوی تو عمر برندارم شب و روز عمرم همه رفت و ارزوی تو نرفت
شمس تبریزی
از آتش عشق سردها گرم شود وز تابش عشق سنگها نرم شود
ای دوست گناه عاشقان سخت مگیر کز بادۀ عشق مرد بی شرم شود
گاه از غم دلبران بر آتش باشم گاه از پی دوستان مشوش باشم
آخر به چه خرمی زنم راه نشاط آخر به کدام دلخوشی خوش باشم
خاموش مرا ز گفت و گفتار تو کرد بیکار مرا حلاوت کار تو کرد
بگریختم از دام تو در خانه دل دل دام شد و مرا گرفتار تو کرد
در سینه ی هر که ذره ای دل باشد بی مهر تو زندگیش مشکل باشد
با زلف چو زنجیر گره بر گره است دیوانه کسی بود که عاقل باشد