زمانه پندی ازاد وار داد مرا

زمانه پندی ازاد وار داد مرا      زمانه را چو نکو بنگری همه پند است

رودکی                     

دستم بگیر که این دست

دستم بگیر که این دست همان است که من  سال ها از غم هجران تو بر سر زده ام

تا نگرید طفلک حلوا فروش

تا نگرید طفلک حلوا فروش     دیگ بخشایش کجا آید به جوش

تا بوده چشم عاشق

تا بوده چشم عاشق در راه یار بوده    بی آنکه وعده باشد در انتظار بوده

ضمیری                   

پدرم گفت و چه خوش گفت

پدرم گفت و چه خوش گفت که در مکتب عشق    هر کسی لایق آن نیست که بردار شود

شالبافان             

از بس که شکسته

از بس که شکسته، باز بستم توبه          فریاد همی کند ز دستم توبه

دیروز بتوبه ای شکستم ساغر      و امروز بساغری شکستم، توبه

سلمان ساوجی

دل خاک سر کوی وفا شد

دل خاک سر کوی وفا شد، چه بجا شد        سر در ره تیغ تو فدا شد، چه بجا شد

چون سایه به خاک قدمت جبهه ما را    یک سجده بصد شکر ادا شد، چه بجا شد

چون سایه سر راه دو رنگی نگرفتیم           روز سیه ما شب ما شد چه بجا شد

بیدل هندی          

از گلوی خود بریدن

از گلوی خود بریدن وقت حاجت همت است    ورنه هرکس وقت سیری پیش سگ نان افکند

آنکه باز آید مرا از غم رها سازد تویی

آنکه باز آید مرا از غم رها سازد تویی    درد این آوارگی از تن رها سازد تویی

اگر خانه دل را ویرانه کرده ست غم         انکه این ویرانه را از نو بسازد تویی

تا تو مراد من دهی

تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو    تا تو به داد من رسی، من به خدا رسیده ام

از منست این غم

از منست این غم که بر جان منست    دیگر این خود کرده را تدبیر نیست

چو می بینم کسی

چو می بینم کسی از کوی او دلشاد می آید    فریبی کز وی اول خورده بودم یاد می آید

 ضمیری اصفهانی             

خون خورده ی دردیم

خون خورده ی دردیم و چراغانی داغیم       گل کرده ی باغیم و به چیدن نرسیدیم

یک عمر دویدیم و لب چشمه رسیدیم      خشکید و به یک جرعه چشیدن نرسیدیم

دانی که چرا

دانی که چرا کنند نهان گنج زیر خاک؟    یعنی که خاک بر سر اسباب دنیوی

نعمت روی زمین

نعمت روی زمین قسمت پررویان است    خون دل می خورد آنکس که حیایی دارد