کنم هر شب دعایی

کنم هر شب دعایی کز دلم بیرون رود مهرش    ولی اهسته تر گویم الهی بی اثر باشد

آنکه تو را

آنکه تو را توشه ره می دهد   از تو یکی خواهد و ده می دهد

گر بدهی خرمن هفت ده             منت کاهی به سر کس منه

طبال بزن

طبال بزن که نابود شدم                      بر تار غروب زندگی پود شدم

عمرم همه رفت خفته در کوره مرگ   آتش زده استخوان بی دود شدم

قدرت عشق

قدرت عشق بنازم که سرآفرازم کرد    عاقبت عشق وطن بود که سربازم کرد

از سوز محبت

از سوز محبت چه خبر اهل هوس را     این آتش عشقست است نسوزد همه کس را

گر نگهدار من

گر نگهدار من آنست که من میدانم     شیشه را در بغل سنگ نگه می دارد

الهی در شب

الهی در شب فقرم بسوزان     دلی محتاج نامردان نگردان

باز در کلبه عشق

باز در کلبه عشق عکس تو مرا ابری کرد   

عکس تو خنده به لب داشت ولی اشک مرا جاری کرد

آسوده گشتم

آسوده گشتم از همه غمهای روزگار      آن شب که در کمند غمش مبتلا شدم

شعر .. مگذار که دندان زده

مگذار که دندان زده غم شود ای دوست      این سیب که ناچیده به دامان تو افتاد

شعر ... نیست از عاشق

نیست از عاشق دیوانه تر    عقل از سودای او کور است و کر

شعر ... کاش دائم دل ما

کاش دائم دل ما از تو بلرزد ای عشق   آن دلی کز تو نلرزد به چه ارزد ای عشق ؟

شعر ... ز بس نامردی را

ز بس نامردی را در لباس مردی دیدم       دگر از سایه خو هم بدل بیم زیان دارم

چو دیگران پی نام و نشان نمی گردیم           که بی نشانی ما خود بود نشانه ما

شعر ... روی هر سینه

روی هر سینه سری تکیه کند وقت وداع       سرما وقت وداع تکیه بر دیوار کند

شعر ... اوقات خوش

اوقات خوش آنی بود که با دوست سر شد     باقی همه بی حاصلی بی خبری بود