در مدرسه گر چه

در مدرسه گر چه دانش اندوز شوی    وز گرمی بحث مجلس افروز شوی

در مکتب عشق با همه دانایی            سر گشته چو طفلان نوآموز شوی

هر که شد محرم دل

هر که شد محرم دل در حرم یار بماند    وانکه این کار ندانست در انکار بماند

یا رب سببی ساز

یا رب سببی ساز که یارم به سلامت    باز آید و برهاندم از بند ملامت

دردم از یار است

دردم از یار است و درمان نیز هم       دل فدای او شد و جان نیز هم
این که می گویند آن خوشتر ز حسن     یار ما این دارد و آن نیز هم

نه هر که چهره برافروخت

نه هر که چهره برافروخت دلبری داند      نه هر که آینه سازد سکندری داند

چو گفتمش که دلم

چو گفتمش که دلم را نگاه دار، چه گفت؟      ز دست بنده چه خیزد ؟ خدا نگه دارد

من از چشم تو

من از چشم تو ای ساقی خراب افتاده ام لیکن      بلایی کز حبیب آمد هزارش مرحبا گفتم

خلل پذیر بود

خلل پذیر بود هر بنا که می بینی      به جز بنای محبت که خالی از خلل است

ما برآریم شبی

ما برآریم شبی دست ودعایی بکنیم    غم هجران ترا چاره زجائی بکنیم

گر دیگران به عیش

گر دیگران به عیش و طرب خرم اند و شاد        ما را غم نگار بود مایه ی سرور

چند به ناز پرورم

چند به ناز پرورم مهر بتان سنگدل                یاد پدر نمی کنند ای پسران نا خلف

از خم ابروی توام هیچ گشایشی نشد     وه که در این خیال کج عمر عزیز شد تلف

گر همچو من

گر همچو من افتاده ی این دام شوی       ای بس که خراب باده و جام شوی 

ما عاشق و رند و مست و عالم سوزیم        با ما منشین اگر نه بدنام شوی 

ما نگوییم بد

ما نگوییم بد و میل به ناحـق نکنیم                   جامه کس سیه و دلق خود ازرق نکنیم

عیب درویش و توانگر به کم و بیش بد است     کار بد مصلحت آن اسـت که مطلق نکنیم

زلف تو مرا

زلف تو مرا عمر درازست ولى نیست          در دست سر موئى از آن عمر درازم

پروانه ء راحت بده اى شمع که امشب         از آتش دل پیش تو چون شمع گدازم