جهانی

جهانی در تباهی غرق می شد
زنی در قصر شاهی غرق می شد

در این کولاک باران اسیدی
زمین از ترس ماهی غرق می شد

جمالی

نشستم من

نشستم من دمی در خواب باتو
کـنــار چشـــــمـهء مـهتــاب باتو
مـگـر تـاب و تـوانـــم بـرده بـودی
که بــودم لحظـه ای بیـتــاب باتو

بی شک

بی شک جهان را به عشق کسی آفریده اند

چون من که آفریده ام از عشق جهانی برای تو

حسین پناهی

گفتم

گفتم:شب مهتاب بیا،نازکنان،گفت

آنجا که منم،حاجت مهتاب نباشد 

مهدی سهیلی

بسکه

بسکه بر روی هم افتاد ز مژگان تو زخم

«یاد مرهم»  ز دل ما به «جراحت» گذرد- 

وحشت اردستانی

رشته ی محبت

من رشته ی محبت تو را پاره می کنم      شاید گره خورد به تو نزدیک تر شوم

کوه ها و انسان ها

کوه ها باهمند و تنهایند       همچو ما باهمان تنهایان 

                                                                احمد شاملو

کامم اگر نمی دهی

کامم اگر نمی دهی، تیغ بکش مرا بکش

چند وعده خوش کنم، جان به لب رسیده را؟

تا کی

تا کی دلت از چرخ حزین خواهد بود

با محنت و درد همنشین خواهد بود
خوش باش که روزگار پیش از من و تو
تا بود چنین بود و چنین خواهد بود

قلب ِ مـن

قلب ِ مـن موقع اهدا به تو ایـراد نداشـت

  مشکل از توست اگر پس زده پیوندش را

سینه پر حسرتی

سینه پر حسرتی دارم که از اندوه او

تا به نزدیک لب آرم خنده را شیون شود

نظیری نیشابوری

وز گفتگوی

وز گفتگوی خلق مخور غم که گاهگاه

ابر سیه به چهره ی مهتاب می دود

سیمین بهبهانی

با خط کودکانه

با خط کودکانه ی تقدیر تیره شد

روحی که بود ساده تر از لوح ساده ای

بختیاری

دوش میان ما و تو

دوش میان ما و تو رفت اگر حکایتی

ما خجلیم و باز تو شکوه ی دوش می کنی

سروش اصفهانی

من نخل شدم

من نخل شدم قرار شد خم نشوم
جز با تو و خندهات همدم نشوم

یک سیب دگر بچین و حوایی کن

نامردم اگر دوباره آدم نشوم!