وقت است که بنشینی

وقت است که بنشینی و گیسو بگشایی     تا با تو بگویم غم شب های جدایی

آرزو در طبع پیران

آرزو در طبع پیران، از جوانان هست بیش    در خزان یک برگ، چندین رنگ پیدا می کند

             طاهر وحیدالزمانی

همه آهوان صحرا

همه آهوان صحرا سر خود نهاده بر کف   به امید آنکه روزی به شکار خواهی آمد

در دایره قسمت

در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم    لطف آنچه تو اندیشی حکم آنچه تو فرمایی

هر که شد خاک نشین

هر که شد خاک نشین، برگ و بری پیدا کرد    سبز شد دانه، چو با خاک سری پیدا کرد

از قصّه من و تو

از قصّه من و تو در شهر های و هوئی است     من عاشقم تو معشوق این های و هو ندارد

یا رب

یا رب که درچراغِ مزارِ کسی مباد    آن قطره روغنی، که ز منت چکیده است

نصرت طالشی                                                                                

گر طبیبانه بیایی

گر طبیبانه بیایی بر سر بالینم    به دو عالم ندهم لذت بیماری را

ره سپردیم به پای مژه

ره سپردیم به پای مژه تا ملک جنون    برو ای عقل که همراهی ما کار تو نیست!

می سوزم و می سازم

می سوزم و می سازم و فریاد رسی نیست           با این همه اندوه دادرسی نیست

شب آمدو شب آمدو بس ناله جانسوز      افسوس که می میرم و فریاد رسی نیست

نــازی کـه ز لبـخـنـد

نــازی کـه ز لبـخـنـد گـل یــاس هـویــداســت     زیبائی عشق است که در چشم تو پیداست

یاد باد آن که ز ما

یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد     به وداعی دل غم دیده ما شاد نکرد

آنچه در مدرسه

آنچه در مدرسه یکعمر بیندوختمی    به یکی عشوه ی ساقی، همه بفروختمی

شراب تلخ می خواهم

شراب تلخ می خواهم که مرد افکن بود زورش    که تا یک دم بیاسایم ز دنیا و زر و زورش

هرگز از لوح دلم

هرگز از لوح دلم نقش دل و جان نرود         هرگز از یاد من آن سرو خرامان نرود

آنچنان مهر تو ام در دل و جان جای گرفت     که اگر سر برود از دل و از جان نرود