در چنین عهدی

در چنین عهدی که نزدیکان ز هم دوری کنند
یاریِ غم بین که از من یک نفس هم دور نیست

رهی معیری

اندیشه و تشویش

در عشق تو پروای بد اندیشم نیست     سرمستم و اندیشه و تشویشم نیست

تا چند زیاران از من پرسی               ای بی خبر از من ، خبر از خویشم نیست

تا سحر

تا سحرشمع و من و پروانه با هم ساختیم      آنکه بر مقصود نائل شد سحر پروانه بود

کیم من؟

  کیم من؟ آرزو گم کرده‌ای تنها و سرگردان            نه آرامی نه امیدی نه همدردی نه همراهی

آتشم بر جان و بر لب

آتشم بر جان و بر لب خنده بود  از  شرم غیر         بی تو ای گل گاه پنهان گاه پیدا سوختم

تا تو مراد من دهی

تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو    تا تو به داد من رسی، من به خدا رسیده ام

من از دلبستگی های تو

من از دلبستگی های تو با آیینه دانستم    که بر دیدار طاقت سوز خود عاشقتر از مایی

مستان خرابات

مستان خرابات , زخود بی خبرند        جمع اند وز بوی گل , پراکنده ترند

ای زاهد خودپرست , با ما منشین       مستان دگرند و خودپرستان دگرند

لاله دیدم

لاله دیدم روی زیبای توام آمد بیاد           شعله دیدم سرکشی های توام آمد بیاد
سوسن و گل آسمانی مجلسی آراستند    روی و موی مجلس آرای توام آمد بیاد
 

بگوش همنفسان

بگوش همنفسان آتشین سرودم من        فغان مرغ شبم یا نوای عودم من ؟

مرا ز چشم قبول آسمان نمی افکند      اگر چو اشک ز روشندلان نبودم من