مرا ز دوری عهدت

مرا ز دوری عهدت، دگر امیدی نیست    که راه صبر درازست و، عمرِ من کوتاه

صحاف                                                                                          

آتش از خانه ی همسایه

آتش از خانه ی همسایه ی درویش مخواه    کآنچه بر روزنِ او می گذرد، دودِ دل است

کس زبانِ چشم خوبان

کس زبانِ چشم خوبان را نمی داند چو من   روزگاری این غزالان را شبانی کرده ام

در ازل پرتو حسنت

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد    عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد

چو ریزم اشک از دل

چو ریزم اشک از دل، آه  درد آلود  می‌خیزد       بلی، چون آب بر آتش بریزد، دود می‌خیزد.

حیدری تبریزی          

دائم به یاد توست

دائم به یاد توست پرستوی روح من   از این مریض خسته عیادت نمیکنی؟

در حضور خارها

در حضور خارها هم میشود یک یاس بود       در هیاهوی مترسک ها پر از احساس بود

آن کس که مایه دار بُود

آن کس که مایه دار بُود، خودنمای نیست    هرگز کسی، گُلی به سر باغبان ندید

کلیم کاشی                                                                                        

من آن گلبرگ مغروم

من آن گلبرگ مغروم که می میرم ز بی ابی    ولی با منت و خاری پی شبنم نمی گردم

آنچنان کز صفر گردد

آنچنان کز صفر گردد رتبه ی اعداد بیش    پایه ی این ناکسان، از هیچ بالا رفته است

             میرمعصوم تسلّی

دیـده ای نیـست

دیـده ای نیـست نبیند رُخ ِ زیبــای تو را     نیست گوشی که همی نشنود آوای تو را

ترا می بینم و هردم

ترا می بینم و هردم زیادت می شود میلم     مرا می بینی و هردم زیادت می کنی دردم

دوش آگهی ز یار

دوش آگهی ز یار سفرکرده داد باد    من نیز دل به باد دهم هر چه باد باد

ای وای بر اسیری

ای وای بر اسیری کز یاد رفته باشد    در دام مانده باشد صیاد رفته باشد

همه هست آرزویم

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی    چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی