مکن درین چمنم سرزنش

مکن درین چمنم سرزنش به خود رویی     چنانکه پروشم میدهند میروییم

به دنبال

به دنبال هوای دل ز غفلت می روی اما    به جان خواهی رسیدن زین سفر، روزی که واگردی

کار من و دل

کار من و دل در عشق افتاده بسی مشکل     من در پی مستوری دل در پی رسوایی

محرم اصفهانی           

هر که را افسرده دیدی

هر که را افسرده دیدی، عاشق کار خود است       منگر اندر کار خویش و بنگر اندر کار من

    

دوست می‌دارم

دوست می‌دارم من این نالیدن دلسوز را     تا به هر نوعی که باشد بگذرانم روز را

شک میکنم

شک میکنم به قهوه و راضی نمیشوم     بیرون کنند ساده تو را از خیال من

حرمت عاطفه

حرمت عاطفه با سنگ  جدایی  مشک    می دهد درس درستی دل بشکسته ما

حمید سبزواری                   

افسرده ایم و خسته دل

افسرده ایم و خسته دل از هر چه هست و نیست    شاید به بوی زلف تو خود را دوا کنیم

محمدعزیزی           

کجایی ای رفیق

کجایی ای رفیق نیمه راهم         که من در چاه شب های سیاهم

نمی بخشد کسی جز غم پناهم          نه تنها از تو نالم از خدا هم

 مشیری                          

وای بر جان خلایق

وای بر جان خلایق اگر آرند به حشر    عوض روز قیامت شب تنهایی را

                                                                          نقی کمره ای

من آمده ام

من آمده ام که با تو راهی بشوم       آنی که تو از دلم بخواهی بشوم

دریا بغلم کن! بغلم کن دریا!      می خواهم از این به بعد ماهی بشوم

رسوای جهانم کرد

اسرار غمش گفتم در سینه نهان دارم     رسوای جهانم کرد این رنگ پریدنها

چه فارغبال می گشتم

چه فارغبال می گشتم درین عالم اگر میشد    غم امروز چون اندیشه فردا فراموشم

زحمت چه می‌کشی

زحمت چه می‌کشی پی درمان ما طبیب      ما به نمی‌شویم و، تو بدنام می‌شوی

شریف قزوینی                  

با ما کج

با ما کج و با خود کج و با خلق خدا کج     آخر قدمی راست بنه ای همه جا کج