هیچ می دانی که لرزد پایه عرش خدای گر یتیمی هو کشد یا عاشقی تنها شود
شمع، گیرم که پس از کشتن پروانه گریست قاتل از گریه بیجا گنهش پاک نشد
ای خدا از ما گذشت، اما عنان خلق را اینقدرها هم بدست هر چه بی ایمان مده
عمر اگر خوش گذرد، زندگی نوح کم است ور به سختی گذرد، نیم نفس بسیار است
در گفتن عیب دگران، بسته زبان باش از خوبی خود عیب نمای دگران باش
من از دلبستگی های تو با آیینه دانستم که بر دیدار طاقت سوز خود عاشقتر از مایی
ما از آن پاک دلانیم که زکس کینه نداریم یک شهر پر از دشمن و یک دوست نداریم
گرچه افکندی ز چشم خویش، آسانم چو اشک یک شب ای آرام جان بنشین به دامانم چو اشک
عزم آن دارم که امشب نیم مست پای کوبان، کوزه دَردی به دست
سر به بازار قلندر در نهم پس به یک ساعت ببازم هر چه هست
ناله را هرچند می خواهم که پنهان برکشم سینه می گوید که من تنگ آمدم فریاد کن
عیب از پس صد پرده کند خویش نمایی بی پرده شو ای شیخ، که رسوا نکنندت
گفته بودم تو بیایی غم دل با تو بگویم چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی
یاد آن گلشن که گل هرچند می چیدم از آن وقتِ بیرون آمدن، حسرت به دامن داشتم
فضلی چربادقانی
دوستی با مردم دانا چو زرین کاسه ای است نشکند ور بشکند، باید نگاهش داشتن
حکایتها که بعد ازمن تو خواهی گفت با خاکم کنون تا زنده ام بینی، بگو با جان غمناکم