حُسن، گویند

حُسن، گویند چون دیده شود دل برباید    تو بدین حُسن، دل از دیده و نادیده ربایی

شوریده شیرازی                 

فکر آن باشد

فکر آن باشد که بگشاید رهی     راه آن باشد که پیش آید شهی

دیروز تو را دیدم

دیروز تو را دیدم و از شوق نمردم    جان می دهم امروز، پشیمانی من بین

صنیعی نیشابوری                   

ز کویش دربدر کردی

ز کویش دربدر کردی مرا ای مدعی آخر        تو همچون من ز کوی او الهی دربدر گردی

بکام غیر می گردی، نمی گردی بکام ما   اگر خواهی چنین گردش کنی، ای چرخ برگردی

به بی صبری

به بی صبری مراد از هیچ یاری بر نمی آبد    ز دست صبر هم دیدیم کاری بر نمی آید

سام میرزا              

آن کس که به خوبان

آن کس که به خوبان لب خندان داده است    خون جگری به درد مندان داده است  

گر قسمت ما نداد شادی٬غم نیست           شادیم که غم هزار چندان داده است

به فریاد نگاهم گوش کن

به فریاد نگاهم گوش کن گر بسته ام لب را    که با چشم سخنگویت هزاران گفتگو دارم

ابولحسن ورزی           

آنکه بیش از همه

آنکه بیش از همه با من دم یاری می زد    دست برداشت ز من روز گرفتاری من

گلبن                

ای برادر

ای برادر تو همه اندیشه ای    ما بقی را استخوان و ریشه ای

به قطره قطره اشک تو

به قطره قطره اشک تو خدا نظاره می کند    به وقت گریه ها چرا خدا خدا نمی کنی؟

سهیلی                

در محفل خود

در محفل خود راه مده همچو منی را      افسرده دل افسرده کند انجمنی را

آواز عاشقانه ما

آواز عاشقانه ما در گلو شکست    حق با سکوت بود صدا در گلو شکست

آه مظلومان

آه مظلومان چو آتش در میان پنبه است    چون فتد اینجا به آنجا هم سرایت می کند

 فرخی یزدی             

در کوی تو معروفم

در کوی تو معروفم و از روی تو محروم    گرگ دهن آلوده یِ یوسف نَدَریده

استخوان سر فرهاد

استخوان سر فرهاد فرو ریخت ز هم    دیده اش در ره شیرین نگران است هنوز

عبرت نائینی