دنبال تو بودن...

دنبال تو بودن گنه از جانب ما نیست         با غمزه بگو تا دل مردم نستاند

آن سرو که گویند...

آن سرو که گویند به بالای تو ماند        هرگز قدمی پیش تو رفتن نتواند

امروز

امروز که در دست توام مرحمتی کن     فردا که شوم خاک چه سود اشک ندامت

حدیث آتش عشقم

حدیث آتش عشقم، مگر رسید به نی؟    که نی، ز سوز درون هزار آه کشید 

حلاج                     

سواد لوح بینش...

سواد لوح بینش را عزیز از بهر آن دارم                   که جان را نسخه ای باشد ز لوح خال هندویت 

خواهم از گریه

خواهم از گریه دهم خانه به سیلاب امشب     دوستان را خبر از چشم پرآبم مکنید

مـن و تـو

مـن و تـو مـثـل دو تـا رود مـوازی بــودیــم       من که مرداب شدم، کاش تو دریا بشوی

مژه بر هم نزن

مژه بر هم نزن ای دوست که بادم برد         چون سبک تر شدم از پره کاهی ز غمت 

حال خود گفتی

حال خود گفتی: بگو بسیار و اندک هرچه هست      صبر اندک را بگویم یا غم بسیار را؟

هلالی جغتایی           

من و باد صبا..

من و باد صبا مسکین ٬ دو سرگردان بی حاصل      من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت

گر مذهب

گر مذهب مردمانِ عاقل داری     یک دوست بسنده کن که یک دل داری

نترسم

نترسم که با دیگری خو کنی         تو با من چه کردی که با او کنی

مـن و تـو

مـن و تـو مـثـل دو تـا رود مـوازی بــودیــم       من که مرداب شدم، کاش تو دریا بشوی

وفا

وفا کنیم و ملامت کنیم و خوش باشیم      که در طریقت ما کافریست رنجیدن

شهره ی شهر...

منم که شهره ی شهرم به عشق ورزیدن        منم که دیده نیالوده ام به بد دیدن