خواهم از گریه

خواهم از گریه دهم خانه به سیلاب امشب     دوستان را خبر از چشم پرآبم مکنید

مـن و تـو

مـن و تـو مـثـل دو تـا رود مـوازی بــودیــم       من که مرداب شدم، کاش تو دریا بشوی

مژه بر هم نزن

مژه بر هم نزن ای دوست که بادم برد         چون سبک تر شدم از پره کاهی ز غمت 

حال خود گفتی

حال خود گفتی: بگو بسیار و اندک هرچه هست      صبر اندک را بگویم یا غم بسیار را؟

هلالی جغتایی           

من و باد صبا..

من و باد صبا مسکین ٬ دو سرگردان بی حاصل      من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت

گر مذهب

گر مذهب مردمانِ عاقل داری     یک دوست بسنده کن که یک دل داری

نترسم

نترسم که با دیگری خو کنی         تو با من چه کردی که با او کنی

مـن و تـو

مـن و تـو مـثـل دو تـا رود مـوازی بــودیــم       من که مرداب شدم، کاش تو دریا بشوی

وفا

وفا کنیم و ملامت کنیم و خوش باشیم      که در طریقت ما کافریست رنجیدن

شهره ی شهر...

منم که شهره ی شهرم به عشق ورزیدن        منم که دیده نیالوده ام به بد دیدن

ای که از یار وفا

ای که از یار وفا می طلبی یار کجاست؟       همه یارند ولی یار وفا دار کجاست

نازنینا

نازنینا من تو را از جان هوادارم هنوز       رفتی و پیمان شکستی من وفادارم هنوز

آدم آن روز

آدم آن روز که دستش به دهانش نرسید     از خدا دست کشید و پی شیطان افتاد

مدامم مست...

مدامم مست می دارد نسیم جعد گیسویت                     خرابم می کند هر دم فریب چشم جادویت 

نگاه می کنی...

تا تو نگاه می کنی کار من آه کردن است        ای به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است؟