آنکه ویران شده

آنکه ویران شده از یار مرا میفهمد     آنکه تنها شده بسیار مرا میفهمد

در حسرت آنم...

در حسرت آنم که سر و مال به یک بار                              در دامنش افشانم و دامن نفشاند

گر ز بی مهری

گر ز بی مهری مرا از شهر بیرون می کنی     دل که در کوی تو می ماند به او چون می کنی؟

همایی نسابی          

گفتم که ناله سر دهم

گفتم که ناله سر دهم از شور عاشقی    غم عقده در گلو شد و راه نفس گرفت

علی اشتری                   

وقتی از غربت ایام...

وقتی از غربت ایام دلم می گیرد          مرغ امید من از شدت غم می میرد

دل به رویای خوش...

دل به رویای خوش خاطره ها می بندم         باز هم خاطر تو دست مرا می گیرد

دل من چون دل تو

دل من چون دل تو، صحنه ی دلقک ها نیست!    دیده ام مسخره ی خنده ی چشمک ها نیست!

دل من مامن صد شور و بسی فریاد است:                      ضرباتش جرس قافله ی زنده دلان

وفا

تپیدم، ناله کردم، داغ گشتم، خاک گردیدم       وفا افسانه‌ها دارد که می‌باید  شنید از من

در سینه دلم گم شده

در سینه دلم گم شده تهمت به که بندم؟       غیر از تو در این خانه کسی راه ندارد

               ادهم آرتیمانی                 

باز امشب

باز امشب غزلی کنج دلم زندانیست    اسمان شب بی حوصله ام طوفانیست
هیچ کس تلخی لبخند مرا درک نکرد       های های دل دیوانه من پنهانیست

دنبال تو بودن...

دنبال تو بودن گنه از جانب ما نیست         با غمزه بگو تا دل مردم نستاند

آن سرو که گویند...

آن سرو که گویند به بالای تو ماند        هرگز قدمی پیش تو رفتن نتواند

امروز

امروز که در دست توام مرحمتی کن     فردا که شوم خاک چه سود اشک ندامت

حدیث آتش عشقم

حدیث آتش عشقم، مگر رسید به نی؟    که نی، ز سوز درون هزار آه کشید 

حلاج                     

سواد لوح بینش...

سواد لوح بینش را عزیز از بهر آن دارم                   که جان را نسخه ای باشد ز لوح خال هندویت