کس

در دیاری که کسی نیست یار کسی                      کاش یا رب نرسد کار کسی دست کسی

رسمی که هیچ

رسمی که هیچ آه نگویند و جان دهند     ما در میان مردم عالم گذاشتیم

ملک قمی                      

از درد تو

از درد تو هیچ روی درمانم نیست        درمان که کند مرا که دردم هیچ است 

یا چنان نمای

یا چنان نمای که هستی         یا چنان اش که می نمایی  

                                                               بایزید بسطامی

هر کجا عشق آید

  هر کجا عشق آید و ساکن شود            آنچه ناممکن بود ممکن شود 

ذات نایافته

ذات نایافته از هستی بخش           کی تواند که شود هستی بخش  

گرید و سوزد و افروزد

گرید و سوزد و افروزد و نابود شود     هر که چون شمع بخندد به شب تار کسی

به چه مشغول کنم

به چه مشغول کنم دیده و دل را؟ که مدام          دل ترا می‌طلبد، دیده ترا می‌جوید

صائب تبریزی                

نه غبار است

نه غبار است که از دامن صحرا برخاست          که زمین هم به تماشای تو از جا برخاست

مؤمن         

تلخ و شیرین جهان

تلخ و شیرین جهان چیزی بجز یک خواب نیست   مرگ پایان می دهد یک روز این کابوس را

    گرچه میدانم نمی‌آید،ولی هردم از شوق    سوی درمی‌آیم و هرسو،نگاهی میکنم

قصه ی کهنه

    قصه ی کهنه دروغ بود،من و ماه بچگی کردیم     که به جای قصه خوندن،قصه رو زندگی کردیم  

درهوای چهرة

درهوای چهرة غمدیدگان پیدا چو اشکم                 در درون سینة دلخستگان پنهان چو دردم

جلالی همایی         
   

دریا

دریا چه دل پاک و نجیبی دارد           چندیست که حالت عجیبی دارد

 این موج که سر به سخره ها می کوبد     با من چه شباهت غریبی دارد 

آن علم که در مدرسه

آن علم که در مدرسه آموخته بودیم    در میکده از ما نخریدند به جامی

هر چه را بگندد

هرچه را بگندد نمکش می زنند      وای به روزی که نمک بگندد