لب بر لب کوزه بردم از غایت آز تا زو طلبم واسطه عمر دراز
لب بر لب من نهاد و می گفت به راز می خور که بدین جهان نمی آیی باز
آن قصر که جمشید در او جام گرفت آهو بچه کرد روبه ارام گرفت
بهرام که گور میگرفتی همه عمر دیدی که چگونه گور بهرام گرفت
هر چند که رنگ و بوی زیباست مرا چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا
معلوم نشد که در طربخانه خاک نقاش ازل بهر چه اراست مرا