بی قرار توام

بی قرار توام و در دل تنگم گله هاست    آه بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست

نه هر که چهره برافروخت

نه هر که چهره برافروخت دلبری داند      نه هر که آینه سازد سکندری داند

چو گفتمش که دلم

چو گفتمش که دلم را نگاه دار، چه گفت؟      ز دست بنده چه خیزد ؟ خدا نگه دارد

می رسد روزی که

می رسد روزی که به جای من سر کنی      می رسد روزی که مرگ عشق را باور کنی

می رسد روزی که در کنار عکس من              نامه های کهنه را مو به مو از بر کنی

سر آغاز هر نامه

سر آغاز هر نامه نام خداست    که بی نام او نامه یکسر خطاست

با خیال تو به سر بردن

با خیال تو به سر بردن اگر هست گناه     با خبر باش که من غرق گناهم هر شب

عمری است که

عمری است که از حضور او جا ماندیم     در غربت سرد خویش تنها ماندیم

او منتظر است تا که ما برگردیم                 ماییم که در غیبت کبری ماندیم

تن مرد و نامرد یکیست

تن مرد و نامرد یکیست    زمان بگذرد تا بدانی مرد کیست

یا رب غم آنچه

یا رب غم آنچه غیر تو در دل ماست    بردار که بیحاصلی از حاصل ماست

الحمد که چون تو رهنمایی داریم         کز گمشدگانیم که غم , منزل ماست

مکن کاری

مکن کاری که بر پا سنگت آیو           جهان با این فراخی تنگت آیو

چو فردا نامه خوانان نامه خوانند       تو را از نامه خواندن ننگت آیو

من از چشم تو

من از چشم تو ای ساقی خراب افتاده ام لیکن      بلایی کز حبیب آمد هزارش مرحبا گفتم

در این دنیا که ابر

در این دنیا که ابر نمی گرید به حال ما    همه از من گریزانند تو هم بگذر از این تنها

من به این رزق

من به این رزق مقرر شده راضی شده ام    نکشم منت گدایان توانگر شده را

خلل پذیر بود

خلل پذیر بود هر بنا که می بینی      به جز بنای محبت که خالی از خلل است

ما برآریم شبی

ما برآریم شبی دست ودعایی بکنیم    غم هجران ترا چاره زجائی بکنیم