سخن عشق تو....

سخن عشق تو بی آن که برآید به زبانم          رنگ رخساره خبر می‌دهد از حال نهانم 

گاه گویم که بنالم ز پریشانی حالم                   بازگویم که عیانست چه حاجت به بیانم

آن کس که مایه دار بُود

آن کس که مایه دار بُود، خودنمای نیست    هرگز کسی، گُلی به سر باغبان ندید

کلیم کاشی                                                                                        

من آن گلبرگ مغروم

من آن گلبرگ مغروم که می میرم ز بی ابی    ولی با منت و خاری پی شبنم نمی گردم

آنچنان کز صفر گردد

آنچنان کز صفر گردد رتبه ی اعداد بیش    پایه ی این ناکسان، از هیچ بالا رفته است

             میرمعصوم تسلّی

دیـده ای نیـست

دیـده ای نیـست نبیند رُخ ِ زیبــای تو را     نیست گوشی که همی نشنود آوای تو را

ترا می بینم و هردم

ترا می بینم و هردم زیادت می شود میلم     مرا می بینی و هردم زیادت می کنی دردم

دوش آگهی ز یار

دوش آگهی ز یار سفرکرده داد باد    من نیز دل به باد دهم هر چه باد باد

ابر بارنده....

ابر بارنده به دریا گفت  :                 من نبارم تو کجایی؟ 

در دلش خنده کنان دریا گفت:   ابر بارنده تو خود از مایی!

ای وای بر اسیری

ای وای بر اسیری کز یاد رفته باشد    در دام مانده باشد صیاد رفته باشد

همه هست آرزویم

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی    چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی

وقت است که بنشینی

وقت است که بنشینی و گیسو بگشایی     تا با تو بگویم غم شب های جدایی

آرزو در طبع پیران

آرزو در طبع پیران، از جوانان هست بیش    در خزان یک برگ، چندین رنگ پیدا می کند

             طاهر وحیدالزمانی

همه آهوان صحرا

همه آهوان صحرا سر خود نهاده بر کف   به امید آنکه روزی به شکار خواهی آمد

در دایره قسمت

در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم    لطف آنچه تو اندیشی حکم آنچه تو فرمایی

هر که شد خاک نشین

هر که شد خاک نشین، برگ و بری پیدا کرد    سبز شد دانه، چو با خاک سری پیدا کرد