آبی تر از آنیم

آبی تر از آنیم که بیرنگ بمیریم    از شیشه نبودیم که با سنگ بمیریم

طعنه بر طوفان نزن

طعنه بر طوفان نزن , ایراد بر دریا مگیر     بوسه بگرفتن ز ساحل موج را دیوانه کرد

دل هر که صید کردی

دل هر که صید کردی نکشد سر از کمندت    نه دگر امید دارد که رها شود ز بندت

نیش عقرب

نیش عقرب نه از ره کین است    اقتضای طبیعتش این است

می رسد روزی که

می رسد روزی که به جای من سر کنی      می رسد روزی که مرگ عشق را باور کنی

می رسد روزی که در کنار عکس من              نامه های کهنه را مو به مو از بر کنی

سر آغاز هر نامه

سر آغاز هر نامه نام خداست    که بی نام او نامه یکسر خطاست

با خیال تو به سر بردن

با خیال تو به سر بردن اگر هست گناه     با خبر باش که من غرق گناهم هر شب

عمری است که

عمری است که از حضور او جا ماندیم     در غربت سرد خویش تنها ماندیم

او منتظر است تا که ما برگردیم                 ماییم که در غیبت کبری ماندیم

تن مرد و نامرد یکیست

تن مرد و نامرد یکیست    زمان بگذرد تا بدانی مرد کیست

در این دنیا که ابر

در این دنیا که ابر نمی گرید به حال ما    همه از من گریزانند تو هم بگذر از این تنها

من به این رزق

من به این رزق مقرر شده راضی شده ام    نکشم منت گدایان توانگر شده را

دل را به تو

دل را به تو بهر خدا دادم من           زین رو به دلم لطف و صفا دادم من

من دل به کسی نداده ام تا امروز     این دل به تو اکنون به رضا دادم من

ای نفس

ای نفس ,  بلای این دل ریش تویی               سرمایه محنت ای بد اندیش تویی

خواهی که شوی بکام دل همدم دوست     با خود منشین که دشمن خویش تویی

آشنا با هر که گشتم

آشنا با هر که گشتم بدتر از بیگانه بود      دوست خواندم هر که را دیدم ز دشمن کم نبود

چه گویم که

چه گویم که ناگفتنم بهتر است    زبان در دهان پاسبان سر است