ای کاش علی شویم و عالی باشیم

ای کاش علی شویم و عالی باشیم            همسفره کاسه سفالی باشیم

چون سکه به دست کودکی برق زنیم     نان آور سفره های خالی باشیم

تـرا با خـود نمی بینـم

تـرا با خـود نمی بینـم مگـرازمن خطا دیـدی       زرفـتـارتــوحـیـرانـم بگوازمن جـفـا دیــدی

گهی خندان ترا دیدم که گل میرخت زلبهایت      گهی با شک نگه کردی مگرازمن ریا دیدی

آنجا که دلم بهر دلش

آنجا که دلم بهر دلش گشت گرو    دیدم که به یک اشاره میگفت برو

میدونی درد من

میدونی  درد من  ازفراق تــو چگونه بود    دل اشـفـتـه ی من زداغ تــو  دیــوونـه بـود

میدونی چراچنین شکسته ونـــزار شـدم    آخه عکست توی قاب رومیزمن توخونه بود

تـقــا ضـا

بــرآئـیـم گــردهـم یـکـبـا ردیـگـر    نــداریـم تـا قـیـا مـت کــا ردیـگـر
  خــداونــدا مـدد کـن بــا ردیـگــر     اگـــرآیــد چـنـیـن روزی فـراهـم

عمر ما

عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست    من که یک امروز مهمان توام فردا چرا؟

مخور صائب فریب

مخور صائب فریب زُهد از عمامه ی زاهد    که در گنبد ز بی مغزی صدا بسیار می پیچد

تاریک طینتان

تاریک طینتان، همه در ناز و نعمتند    ای روشنی ی عقل، تو ما را بلا شدی

جان دادم و فارغ شدم

جان دادم و فارغ شدم از محنت هجران    یعنی که ز شبهای دگر، بهترم امشب

غزالی مشهدی                 

دگر گوشی

دگر گوشی به آغوش درم نیست           صدای آشنای باورم نیست

بغیر از لاشه ی پوشیده دل         درین خانه کسی هم بسترم نیست

دمی بی گفت وگو

دمی بی گفت وگو مگذار لب را    لب بی گفت و گو لب نیست گوش است

پنداشتم به وصل تو

پنداشتم به وصل تو باید امید داشت    غافل که دشمن دل غم پرور منی

پناهی سمنانی                     

حُسن، گویند

حُسن، گویند چون دیده شود دل برباید    تو بدین حُسن، دل از دیده و نادیده ربایی

شوریده شیرازی                 

فکر آن باشد

فکر آن باشد که بگشاید رهی     راه آن باشد که پیش آید شهی

دیروز تو را دیدم

دیروز تو را دیدم و از شوق نمردم    جان می دهم امروز، پشیمانی من بین

صنیعی نیشابوری