صد حیف

صد حیف که ما پیر جهان دیده نبودیم                     روزی که رسیدیم , به ایام جوانی

واعظ قزوینی                                                                                     

خیال یار

صفایی بود دیشب با خیالت خلوت ما را                            ولی من باز پنهانی ,ترا هم آرزو کردم

محمد حسین شهریاری                                                    

راز نهان دار

راز نهان دار و خمش ور خمشی تلخ بؤد                      آنچه جگر سوزه شود باز جگر سازه شود

تا جهل و غرور

تا    جهل   وغرور    رابهم    پیوند    است                        نادان   بگمان     خویش     دانشمند   است

حالت                                                                         

ثنایت خوانم

ثنایت خوانم ای ناخوانده مهمان    مکن ترکم تراخوانم من ازجان

عقل سختی دیدگان

عقل سختی دیدگان شمشیر صیقل دیده است    مشورت زنهار با مردان کار افتاده کن

در دیده ی دیده

در دیده ی دیده٬دیده ای می باید          وز خویش طمع بریده ای می باید 

تو دیده نداری که ببینی او را          ور نه همه اوست ٬دیده ای می باید

عبدالرحمن جامی                       

آتش بزن بر دفترت

آتش بزن بر دفترت ، تا این گمان ها می کنی     دلبر اگر بر ناز شد ،افسانه ی پر راز شد

معشوق

معشوق اگر تیغ جفا بر کشد از خــشم    عاشق چه کند گر سر خود پیش ندارد؟

امشب ز غمت

امشب ز غمت میان خون خواهم خفت    وز بستر عافیت برون خواهم خفت

باور نکنی خیال خود را بفرست        تا در نگرد که بی​تو چون خواهم خفت

رو مسخرگی پیشه کن

رو مسخرگی پیشه کن ومطربی آموز    تا داد خود از مهتر وکهتر بستانی

عبید زاکانی                     

ای اشک

ای اشک ، آهسته بریز که غم زیاد است     ای شمع آهسته بسوز که شب دراز است

از درد سخن گفتن

  از درد سخن گفتن و از درد شنیدن     با مردم بی درد ندانی که چه دردی است! 

ای که یک گوشه نگاهت

ای که یک گوشه نگاهت غم عالم ببرد     حیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد

گرچه یک چند فلک

گرچه یک چند فلک پیرو بدکیشان است    عاقبت کار به کام دل درویشان است

شاه قوام الدین