چون گردباد چند به پیچم به پای خویش؟ ای روزگار از چه بسر می دوانیم؟
بهادر یگانه
در طریق عشق بازی امن و آسایش خطاست ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی
خوشم که شعله آهم بدوزخت کِشد اما چه می کند بتو دوزخ؟ که خود بهشت برینی
چه به جا از من غارت زده مانده است که تو رفته ودین ودلم برده و باز آمدی؟
مشتاق اصفهانی
گرچه جز زهر من از جام محبت نچشیدم ای فلک زهر عقوبت به حبیبم نچشانی
آنچه دل را بیم آن می سوخت درد هجر بود آخراز ناسازی گردون به آن هم ساختم
هرکسی کام دلی آورده از کویت به دست ماهم آخر در غمت خاکی به سر خواهیم کرد
دلا این عالم فانی به یک ارزن نمیارزد بدنیا آمدن بر زحمت رفتن نمیارزد
رفت حاجی به طواف حرم باز آمد ما به قربان تو رفتیم و همان جا ماندیم
غزاله تیموری
مرا گفتی دم آخر ببینی دیر شد بازآ که ترسم حسرت این دم برم بر عالم دیگر
ابوالقاسم لاهوتی
گر زنده در فراق تو ماندم عجب مدار جان منی و نتوانم ز جان گذشت
کمتر ز مرگ و تلخی جان کندنم نبود عمری که در فراق تو نامهربان گذشت
یزدانبخش قهرمان
بازیچه شدن درکف بازیگر هست درسی است که از گردش ایام گرفتم
بهادریگانه
راه پنهانی میخانه نداند همه کس جز من و زاهد و شیخ و دو سه رسوای دگر
فرهنگ شیرازی
بردوش من خسته مکن دست حمایل عاقل نکند تکیه به دیوار شکسته
ملهمی اردبیلی
دل دیوانه، بدر شد عصر از خانه ما شام شد باز و نیامد دل دیوانه ما
حبیب خراسانی