یک چند به کودکی

یک چند به کودکی باستاد شدیم           یک چند به استادی خود شاد شدیم

پایان سخن شنو که ما را چه رسید         از خاک در آمدیم و بر باد شدیم

سینه پر حسرتی

سینه پر حسرتی دارم که از اندوه او

تا به نزدیک لب آرم خنده را شیون شود

نظیری نیشابوری

وز گفتگوی

وز گفتگوی خلق مخور غم که گاهگاه

ابر سیه به چهره ی مهتاب می دود

سیمین بهبهانی

با خط کودکانه

با خط کودکانه ی تقدیر تیره شد

روحی که بود ساده تر از لوح ساده ای

بختیاری

دوش میان ما و تو

دوش میان ما و تو رفت اگر حکایتی

ما خجلیم و باز تو شکوه ی دوش می کنی

سروش اصفهانی

من نخل شدم

من نخل شدم قرار شد خم نشوم
جز با تو و خندهات همدم نشوم

یک سیب دگر بچین و حوایی کن

نامردم اگر دوباره آدم نشوم!

امید وصل تو نگذاشت

امید وصل تو نگذاشت تا دهم جان را

و گرنه روز فراق تو، مردن آسان بود

دیدمت

دیدمت وه چه تماشائی و زیبا شده ای

ماه من آفت دل فتنه جانها شده ای

خزانه ی اسرار

دلم خزانه ی اسرار بود و دست قضا

درش ببست کلیدش به دستانی داد

قسمت این بود

قسمت این بود که کامم زتو حاصل نشود

ورنه زیـن بیـش شـب و روز دعـا نتوان کرد

عالم

عالم از شور و شر عشق خبر هیچ نداشت

فتنه انگیز جهان نرگس جادوی تو بود

من

من از این هستی خود سخت به جان آمده ام

تو چنان بی خبرم کن که ندانم که منم

زکات طنز

اندیشه ی ما از برکات طنز است 

لبخند خشن جزو نکات ظنز است  

می خندم و می گریم و می خندانم 

خنداندن این خلق زکات طنز است  

                               عباس صادقی زرینی

آنکه در آیینه

آنکه در آیینه دارد بوسه را از خود دریغ

کی به عاشق واگذارد اختیار بوسه را ؟

نخل امید

نخل امید مرا جز بار دل حاصل نبود

حیف ازان عمری که صرف باغبانی شد مرا